Perfectionistisch zijn, ik kan erover meespreken.
Ik heb heel lang gestreefd naar perfectie.
Vooral in mijn werk kwam dit tot uiting.
Maar ook bij het schrijven van een blog, of zelfs een post op facebook plaatsen.
Ik was erg trots op mijn harde werken en ik zag mijn perfectionisme als een kwaliteit.
Als ik aan een opdracht of een werk begon, dan wou ik het zo goed, mooi, perfect mogelijk maken.
En ik heb een groot doorzettingsvermogen, dus ik kon daar heel ver in gaan.
Ik kon mezelf dan ook voorbij gaan en zoveel tijd en werk in iets steken, dat ik mezelf helemaal vergat...
Dat zorgde natuurlijk ook voor een leeg gevoel.
Tot ik mezelf wat beter leerde kennen en ontdekte dat ik eigenlijk niet zo hard of perfect voor mezelf werkte, maar vooral voor de ander.
Ik ontdekte dat ik goede punten, pluimpjes en schouderklopjes wilde halen.
Ik wou het goed doen, gezien worden, gehoord worden en geapprecieerd worden...
Ik liet die goedkeuring en waardering helemaal van de ander komen.
Waarom?
Omdat ik diep vanbinnen niet tevreden was met mezelf!
Omdat ik mezelf die goedkeuring en waardering niet kon geven, want ik had mezelf nog niet geaccepteerd.
Daardoor werd ik helemaal afhankelijk van de ander en werd ik verslaafd aan die goedkeuring... en aan perfectionisme...
Tijdens dit groeiproces naar zelfacceptatie, betrapte ik mezelf heel vaak op dat perfectionisme.
Ook zie ik het nu rondom mij gebeuren.
We doen allemaal zo hard ons best om perfect te zijn!
Als we het toch zo goed mogelijk en zo mooi mogelijk en zoveel mogelijk en zo groots mogelijk doen, dan worden we gezien, gehoord...
Dan krijgen we aandacht of een complimentje en dan voelen we ons gewaardeerd.
Kijk maar eens naar de sociale media... we tonen voortdurend onze perfecte zelf...
Maar wat moeten we er allemaal voor doen?
Wat geven we er allemaal voor op?
Hoe hard werken we hiervoor en wat voor een leeg gevoel geeft het ons uiteindelijk???
In dit geval is perfectionisme helemaal geen kwaliteit, maar eerder een beperking.
Ik zie zoveel mensen rondom me die gestresst zijn.
Mensen die op hun tenen lopen omdat het allemaal zoveel wordt en zo zwaar is...
Kinderen in mijn praktijk die gespannen zijn en geen fouten durven maken.
Kinderen kunnen soms geen kinderen meer zijn en wij kunnen soms geen mens meer zijn!
Hoe komt dit?
Is het allemaal nodig?
Als we onszelf kunnen accepteren, hoeven we niet meer zo hard te werken om alles perfect te doen!
De kunst zit hem dus in het ontdekken van jezelf en te zien hoe perfect dat jij al bent, gewoon door geboren te zijn.
Je hoeft niet beter te worden, je bent helemaal perfect, ook door je imperfectie!
Je hoeft er niets voor te DOEN, je mag gewoon ZIJN!
Want ook onze beperkingen maken ons tot wie we zijn.
We zijn mensen, we maken menselijke fouten!
Ze helpen ons om te leren en te groeien en steeds verder te ontwikkelen.
Natuurlijk kan perfectionisme ook een kwaliteit zijn, zolang je het maar niet doet voor de goedkeuring en jezelf voorbij loopt.
Dus vraag jezelf de volgende keer af: 'Is het echt nodig dat ik het zo perfect wil hebben, doe ik het voor mezelf of voor de ander?'
Ik ben al een hele tijd bezig met zelfaanvaarding.
Het is en blijft een proces, waarin je telkens weer een beetje verder groeit en een stukje dieper gaat.
Momenteel merk ik dat ik soms oordelen heb op perfectie rondom me.
Dat zegt natuurlijk nog veel over mezelf!
Vandaar dat ik er weer aandacht aan wil geven, want als je een oordeel hebt op een ander, dan heb je meestal een oordeel op een stukje in jezelf.
Een stukje waarin je nog moet groeien, of een stukje dat je nog niet aanvaard hebt.
Ik laat het dus toe!
Ik beschouw dit deel van mij en ik omarm het!
Ik vergeef mezelf en ik ben ook liefdevol voor mezelf.
Ik ben perfect door al mijn imperfecties en ik mag helemaal mezelf zijn!
Ik mag fouten maken, fouten zijn groeimomenten!
Probeer wat minder te doen en wat meer te zijn!
https://gans-eigen-wijs.be
(foto: salar de Uyuni, Bolivië 2013)
Reactie schrijven